Z wielkiej nieśmiałości mej - Bogusław Mec & Marcin Rozynek

Krótko piszę, bo 
Niewiele tak o pani wiem, 
Mało tak o pani wiem. 
Wstaje pani wczesnym dniem, 
Zmierzchem chodzi z psem. 

Krótko piszę, bo 
Dość listów pani co dzień ma, 
I niewiele o to dba, 
Że pod oknem pani cień, 
Długi cień to ja. 

Z wielkiej nieśmiałości mej, 
Drży mi serce, dłonie drżą, 
Proszę pani, 
Nie drwij z niej, 
Z niej ten śmieszny list się wziął. 
Z wielkiej nieśmiałości mej, 
Kryję się w uliczny mrok, 
Proszę nie drwij, 
Nie drwij z niej, 
Bo z niej do miłości krok. 

Może jasna łza, 
Na twych rzęsach drży, 
Ooooo, 
Może czekasz na, 
Na ten właśnie list. 
Ooo 

Krótko piszę, bo 
Niewiele tak o sobie wiem, 
Bo co ja o sobie wiem, 
Tylko to, że 
Pani jest jawą mą i snem. 

Z wielkiej nieśmiałości mej, 
Drży mi serce, dłonie drżą, 
Proszę pani, 
Nie drwij z niej, 
Z niej ten śmieszny list się wziął. 
Z wielkiej nieśmiałości mej, 
Kryję się w uliczny mrok, 
Proszę nie drwij, 
Nie drwij z niej, 
Bo z niej do miłości krok. 

Ra ra ra ra ra ra ra 
Ra ra ra ra ra ra ra 
Proszę nie drwij, 
Nie drwij z niej, 
Bo z niej do miłości krok. 
Ra ra ra ra ra ra ra 
Ra ra ra ra ra ra ra 
Proszę nie drwij, 
Nie drwij z niej, 
Bo z niej do miłości krok.