Ballada o pewnej podróży - Enej

Sońce hrije, witer wije, 
Z polia na dołynu. 
Nad wodoju hne z werboju, 
Czerwonu kałynu. 
Na kałyni odynoke, 
Hnizdeczko hojdaje. 
A de ż diwsja sołowejko? 
Ne pytaj, ne znaje, 

Sońce hrije, witer wije, 
Czerwonu kałynu. 
Zhadaj łycho, ta j bajduże... 
Mynułoś... propało... 
Zhadaj dobre, serce wjane, 
Czomu ne ostałos? 
Otoż hlanu ta zhadaju, 
Buło, jak smerkaje. 
Zaszczebecze na kałyni, 
Nichto ne mynaje. 

Sońce hrije, witer wije, 
Z polia na dołynu. 
Sońce hrije, witer wije, 
Czerwonu kałynu. 
De watahu projdyswita, 
Wodyw za soboju. 
Wse ostaloś, wse sumuje, 
Jak rujiny Troji. 
Wse sumuje, tilky sława, 
Sońce zasijała. 
Ne wmre kobzar, bo nawiky, 
Joho prywitała. 

Sońce hrije, witer wije, 
Z polia na dołynu. 
Sońce hrije, witer wije, 
Czerwonu kałynu. 
Sońce hrije, witer wije, 
Z polia na dołynu. 
Sońce hrije, witer wije, 
Czerwonu kałynu. 
Sońce hrije, witer wije, 
Czerwonu kałynu.