Dziewczynka z zapałkami - Monika Borys

Wśród najsmutniejszych bajek świata, 
Tych, które wszyscy dobrze znamy, 
Jest baśń, przy której można płakać, 
Ta o dziewczynce z zapałkami. 

Raz w sylwestrową, mroźną noc, 
Gdy radość trwała aż do świtania, 
Po śniegu boso dziewczynka szła, 
Niosąc zapałki do sprzedania. 

W jej domu biednym hulał wiatr, 
Zgłodniały ojciec czekał z mamą, 
Więc choć za jeden marny grosz, 
Zapałki chciała sprzedać panom. 

A ci beztroscy, rozbawieni 
W swych ciepłych domach jedli cuda, 
Gdy ona stała przemarznięta 
Wciąż myśląc, że się sprzedaż uda. 

Okrutny mróz ją wnet ogarnął 
I gasił iskrę życia słabą, 
Więc zapałkami dłonie grzała, 
Myśląc, co z ojcem jest i z mamą. 

W słabym płomieniu swych zapałek 
Widziała lepsze, barwne światy, 
Aż biały anioł spłynął na nią 
Taki przyjazny i skrzydlaty. 

I uśmiechała się do niego, 
Do tej radości za oknami, 
Lecz nikt nie dostrzegł jej wołania, 
Czyli błyskania zapałkami. 

Świtem, gdy nowy rok już nastał 
I ludzie radość objawiali, 
Pod ścianą spała zamarznięta 
Mała dziewczynka z zapałkami. 

Okrutnie kończą się te bajki 
O ludzkich sercach bez miłości, 
Są jak pudełka od zapałek, 
Nigdy w nich ciepło nie zagości, 
Nigdy w nich ciepło nie zagości.