Ballada o Marii Magdalenie - Happy End

Zdarzyła się zwyczajna miłość, 
(gdzie to było?) 
Nie w Paryżu, Alabamie, San Francisco. 
On kochał ją, (u­u­u­u...) ot i wszystko. 
(u­u­u­u...) 
Historia znana i stara tak, jak świat. 

Mario, o Mario, o Mario Magdaleno, 
Jesteś moim niebem, jesteś moją ziemią! 
Mario, o Mario, ty zawsze bądź nadzieją, 
Której tak na co dzień zawsze bardzo brak. (u­u...) 

Zdarzyło się (u­u­u...) zwyczajne "żegnaj", 
(jak to było?) 
Porzuciła, odjechała, cóż, tak wyszło. 
On został sam, (u­u­u­u...) ot i wszystko. 
(u­u­u­u...) 
Historia znana i stara tak, jak świat. 

A potem był (u­u­u...) zwyczajny powrót, 
(gdzie to było?) 
Nie w Paryżu, Alabamie, San Francisco. 
Znów kochał ją, (u­u­u­u...) ot i wszystko. 
(u­u­u­u...) 
Historia znana i stara tak, jak świat. 

Mario, o Mario, o Mario Magdaleno, 
Jesteś moim niebem, jesteś moją ziemią! 
Mario, o Mario, ty zawsze bądź nadzieją, 
Której tak na co dzień zawsze bardzo brak. 

(u­u...) 
Z historii tej (ha­a­ha...) pamiętaj miła: 
(to pamiętaj!) 
Za daleko nie odjeżdżaj, gdy go rzucisz, 
Bo zdarzy się (u­u­u­u...) zechcesz wrócić, 
(u­u­u­u...) 
A wtedy właśnie na bilet braknie ci. 

Mario, o Mario, o Mario Magdaleno, 
Jesteś moim niebem, jesteś moją ziemią! 
Mario, o Mario, ty zawsze bądź nadzieją, 
Której tak na co dzień zawsze bardzo brak. 

Mario, o Mario, o Mario Magdaleno, 
Jesteś moim niebem, jesteś moją ziemią! 
Mario, o Mario, ty zawsze bądź nadzieją, 
Której tak na co dzień zawsze bardzo brak.