Wyznania najcichsze - Waldemar Kocoń

Ludzie mówią najciszej, 
Kiedy na coś czekają, 
Czy ich los ukołysze, 
Zmieni w "tak" słowo "nie". 

Cicho mówią, gdy cierpią, 
Gdy im serca pękają, 
Beznadziejnie dni biegną, 
Smutno, szaro i źle. 

A głośno i najgłośniej 
Krzyczą, kłamią, bluźnią, łżą, 
Swój los, żal i łzy, rozpacz, zło. 

I głośno zaklinają 
Wszystkie moce, cały świat 
O spokój, o szczęścia jakiś ślad, 
Jakiś ślad! 

Ludzie mówią najciszej 
Słowa ciepłe i czułe, 
Uśmiechają się tkliwie, 
Razem w drogę chcą iść. 

Cicho szepcą o niebie, 
No i niebo rozumie, 
Że jest bardzo potrzebne 
Tylko dla nich od dziś. 

A głośno i najgłośniej 
Ludzkie szczęście śmieje się. 
Do kogo teraz, 
Teraz iść dobrze wiem. 

I ludzie swoją radość 
Jak najgłośniej śpiewać chcą, 
Gdy mają już swój port, miłość swą, 
Miłość swą! 

Ludzie mówią najciszej 
Słowa ciepłe i czułe, 
Uśmiechają się tkliwie, 
Razem w drogę chcą iść. 

Cicho szepcą o niebie, 
No i niebo rozumie, 
Że jest bardzo potrzebne 
Tylko dla nich od dziś.