Wodospady łez - Edyta Bartosiewicz

Ktoś kiedyś na tyle mądry był 
I w proste słowa ubrał 
Coś, co w dziwności swej nieopisane. 

Nikt nie chce kochać, 
Wszyscy kochać boją się, 
A każdy chce być kochany. 

Nie zatrzymuj swoich łez, 
Niech spłyną, aż do końca, 
Po same brzegi wypełniony 
W swoich łzach od dawna toniesz. 

I jak w najpiękniejszym 
Cudownym krajobrazie, 
Patrząc się na ciebie wiem, 
Że najbardziej lubię w twojej twarzy 
Wodospady łez. 

W twoich spłakanych oczach 
Jest coś, co pragniesz ukryć 
W przedziwnej tej spowiedzi. 

Jest ci chyba naprawdę ciężko 
Skoro już nie chcesz nawet, 
Nie chcesz o tym mówić. 

Więc nie zatrzymuj swoich łez, 
Niech spłyną, aż do końca, 
Po same brzegi wypełniony 
W swoich łzach od dawna toniesz. 

I jak w najpiękniejszym 
Cudownym krajobrazie, 
Patrząc się na ciebie wiem, 
Że najbardziej lubię w twojej twarzy 
Wodospady łez. 

Więc nie zatrzymuj swoich łez, 
Niech spłyną, aż do końca, 
Po same brzegi wypełniony 
W swoich łzach od dawna toniesz. 

I jak w najpiękniejszym 
Cudownym krajobrazie, 
Patrząc się na ciebie wiem, 
Że najbardziej lubię w twojej twarzy 
Wodospady łez, jee... 
Wodospady łez, co noc...