Pani mnie inspiruje - Jan Pietrzak

Ty jesteś dobra, miła, śliczna, 
Przyroda cała o tym wie, 
Ty nawet kochasz, 
Nawet kochasz w rękawiczkach 
I odchodzisz taktownie, we śnie... 

A tamta pani mnie inspiruje, 
Ja jestem potem, jak po rosie kwiat, 
I byle głupstwo, byle księżyc nad Sopotem 
Tak mnie rozśmiesza jak najlepszy żart. 

Bo tamta pani mnie inspiruje, 
W ballady wlewam mojej duszy cud 
I byle jesień, gdy zawiśnie nad geesem, 
Wyciska ze mnie dytyramby łut. 

Ty jesteś inna niż tysiące innych dziewczyn, 
Tak by się chciało przez życie z tobą biec, 
I nie jeden ofiarować tobie wierszyk, 
Ale to jedno z najwierniejszych męskich serc. 

A tamta pani mnie inspiruje, 
Ja jestem potem, jak zielony gil, 
I wolę z panią w marnym guście tracić cnotę, 
I z tobą miła zachowywać styl. 

Bo tamta pani mnie inspiruje, 
W satyry wlewam swój spieniony gniew, 
I ktoś tak swojski, tak tutejszy jak malina, 
Wykwintny bywam jak antyczny Delf. 

Ty jesteś inna niż ta cała miejska tłuszcza, 
Ty nawet umiesz mi się śnić, 
A tamta pani, tamta pani, to się puszcza, 
Lecz ja artystą, artystą lubię być... 

A tamta pani mnie inspiruje, 
Ja jestem potem, jak po wiośnie kot, 
I byle wątek co w Malignie ma początek 
Zaplatam lekko w malowniczy splot. 

Bo tamta pani mnie inspiruje, 
I sam już nie wiem, nie pojmuję tego sam, 
Że nawet we śnie z nią rymuję i rymuję, 
A z tobą, co ja mam? Eeeeee!