Pognały już konie - Iwona Niedzielska

Co samotnym po sobocie, po niedzieli, 
Kiedy sami w zimnej kładą się pościeli. 
Co samotnym po weselach, po zabawach, 
Kiedy ściany podpierają w wielkich salach. 

Co samotnym po wieczorach pod Księżycem, 
Skoro na nich nikt nie czeka, nikt nie przyszedł. 
Co samotnym z ich gorących serc płomieni, 
Gdy się dzisiaj, tak jak wczoraj nic nie zmieni. 

Gdzie te ślubne karoce, 
Szóstka koni i stangret, 
Gdzie te dni i te noce, 
Co być mogły naprawdę. 

Płoną świece w salonie 
I bzy pachną w alkowie, 
Lecz pognały już konie, 
A my sami na drodze. 

Co samotnym po marzeniach, po nadziejach, 
Życie w cieniu, w zapomnieniu, złe wspomnienia. 
Co z przyjaźni i przelotnych znajomości, 
Gdy najbardziej w życiu brak im jest miłości. 

Z nami różnie też bywało, wiesz, kochany, 
Też byliśmy długo sami, pogniewani. 
Lecz wystarczył list, telefon i spotkanie, 
By wróciło to kochanie jak pytanie. 

Gdzie te ślubne karoce, 
Szóstka koni i stangret, 
Gdzie te dni i te noce, 
Co być mogły naprawdę. 

Płoną świece w salonie 
I bzy pachną w alkowie, 
Lecz pognały już konie, 
A my sami na drodze.