Ballada o brzasku - Michał Bajor

W krainie drżącej jak żebraka dłoń 
Ogromny stanął dom, 
Zapłonął lamp tysiącami, 
Kryształami luster lśnił. 
Dokoła tłum bezdomnych ślepców stał, 
W uporze niemym trwał 
I wierzył, że kiedyś ruszy korytarzami, 
Gdzie ktoś źródło światła skrył. 

W krainie biednej jak żebraczy grosz, 
Do bramy biec chciał ktoś, 
By wyrwać kilka promieni, 
Lecz gdy zrobił pierwszy krok, 
Zniknęła nagle barwna świateł gra, 
Strawiła jasność rdza 
I czarny kurz opadł na zamarły tłum cieni 
I pokrywa wszystko mrok. 

Przez pęknięty dach, 
Przez wyrwane drzwi, 
Znikąd wpada strach i drwi 
Z ciszy, która zamienia się w śpiew. 
Choć niechciane sny 
Budzą nagły gniew, 
Złagodzi poryw światło szeleszczące 
W konarach drzew. 

W krainie pustej jak żebraczy wór 
Ruina sięga chmur, 
Nagimi świeci murami, 
Władną pustkę wchłonąć chce. 
Dokoła tłum bezdomnych ślepców trwa, 
Złudzenia ciągle ma 
I niemoc swą okłamuje wciąż marzeniami, 
W których zorza rodzi się. 

Przez pęknięty dach, 
Przez wyrwane drzwi, 
Znikąd wpada strach 
I drwi z blasku, który opada ze ścian. 
Chociaż bandaż mgły 
Nie łagodzi ran, 
Nadejdzie chwila kiedy wzejdzie słońce. 

Przez pęknięty dach, 
Przez wyrwane drzwi, 
Znikąd wpada strach 
I drwi z ciszy, która zamienia się w śpiew. 
Choć niechciane sny 
Budzą nagły gniew, 
Złagodzi poryw światło, 
Które rodzi się.