Pejzaż bez ciebie - Grzegorz Turnau

Wrzesień jak dywan, 
Jaki nie bywa często ostatnio, 
Płowo zielony, 
Dywan zdobiony słońcem dostatnio. 
Pejzaż gorący rżysk 
I stygnących gwiazd w zimnym niebie, 
Smutku, co zawisł kluczem żurawi, 
Pejzaż bez ciebie. 

Dzień za dniem, 
Sen za snem, 
Pełnia i nów, 
I słońce znów. 
Noce i dni 
Wciąż nazbyt ładne, 
Zmierzchy i 
Świty bezradne. 
Rower zmęczony 
Płosząc gawrony sunie drożyną. 
Jedzie listonosz 
Już pod czerwoną jest jarzębiną. 
Na skwar narzeka, 
Ma tylko przekaz, złotych sto dziewięć, 
Tą samą drogą wraca, nikogo. 
Pejzaż bez ciebie. 

Dzień za dniem, 
Sen za snem, 
Pełnia i nów, 
I słońce znów. 
Noce i dni 
Wciąż nazbyt ładne, 
Zmierzchy i 
Świty bezradne. 

Na horyzoncie topi się słońce 
W złocie czerwonym. 
Rzeką nadpływa siwa flotylla 
Mgiełek wieczornych. 
Idę przez pole gdzie dwie topole, 
Drzewo przy drzewie, 
Patrzą z wysoka w przestrzeń jak otchłań, 
Pejzaż bez ciebie. 

Dzień za dniem, 
Sen za snem, 
Pełnia i nów, 
I słońce znów. 
Noce i dni 
Wciąż nazbyt ładne, 
Zmierzchy i 
Świty bezradne. 

Chyba to sprawił wrzesień, 
Że prawie nic już nie czuję. 
Słucham, jak teraz 
Upał zamiera, ciszą pulsuje. 
Pewno ci dobrze gdzieś o tej porze, 
Pewno przyjemnie. 
A wokolutko pejzaż bez smutku 
Pejzaż beze mnie. 
Noce i dni, 
O których nie wiesz, 
Jesień i 
Pejzaż bez ciebie.