Niepokonani (ver. 2) - Perfect

Gdy emocje już opadną 
Jak po wielkiej bitwie kurz, 
Gdy nie można mocą żadną 
Wykrzyczanych cofnąć słów. 

Czy w milczeniu białych 
Haniebnych flag, zejść z barykady. 

Czy podobnym być do skały 
Posypując solą ból, 
Jak posąg pychy samotnie stać. 

Gdy ktoś, kto mi jest światełkiem 
Gaśnie nagle w biały dzień, 
Gdy na drodze za zakrętem 
Przeznaczenie spotka mnie. 

Czy w bezsilnej złości łykając żal, 
Dać się powalić. 
Czy się każdą chwilą bawić, 
Aż do końca wierząc, że 
Los inny mi pisany jest. 

Płyniemy przez Wielki Babilon, 
Dopóki miłość nie złowi nas. 
W korowodzie zmysłów 
Możemy trwać niepokonani. 

Nim się ogień w nas rozpali, 
Nim ocean naszych snów 
Łyżeczką się odmierzyć da. 
Trzeba wiedzieć, kiedy 
Ze sceny zejść niepokonanym. 

Wśród tandety lśniąc jak diament, 
Być zagadką, której nikt 
Nie zdąży zgadnąć nim minie czas.