Rezerwa - Biesiada Wojskowa

Godzina piąta, minut trzydzieści, 
Kiedy pobudka zagrała, 
Grupa rezerwy szła do cywila, 
Niejedna panna płakała, 
Grupa rezerwy szła do cywila, 
Niejedna panna płakała. 

Niejednej pannie, żal się zrobiło, 
Gdy serce z bólu zadrżało, 
Że jej kochany szedł do cywila, 
A jej się dziecko zostało, 
Że jej kochany szedł do cywila, 
A jej się dziecko zostało. 

Na dworcu głównym, w mieście Włocławku, 
Wszystkie się panny zebrały, 
Z kamieniem w ręku, z dzieckiem na ręku, 
Na rezerwistów czekały, 
Z kamieniem w ręku, z dzieckiem na ręku, 
Na rezerwistów czekały. 

Lecz to nie honor dla rezerwistów, 
By na peronie z panną stać, 
Wsiadł do pociągu i trzasnął drzwiami, 
Tak się pożegnał z pannami, 
Wsiadł do pociągu i trzasnął drzwiami, 
Tak się pożegnał z pannami. 

Wsiadł do pociągu, usiadł przy oknie, 
A pociąg ruszył z łoskotem 
I wszystkie panny głowy spuściły, 
Poszły do domu z powrotem, 
I wszystkie panny głowy spuściły, 
Poszły do domu z powrotem. 

Nazajutrz rano poszły do sztabu, 
Pytać o adres miłego, 
Szef sztabu na to im odpowiedział: 
"U nas nie było takiego". 
Szef sztabu na to im odpowiedział: 
"U nas nie było takiego"! 

Poszły do domu, siadły przy piecu, 
I tak cichutko płakały. 
"Synu, ach synu, ojciec w cywilu, 
A jego adres nieznany". 
"Synu, ach synu, ojciec w cywilu, 
A jego adres nieznany".