Moja droga - Michał Bajor

Cóż wam powiedzieć mam, 
Gdy stoję znów na dróg rozstajach 
I tych widzę wśród was, 
Co każdy krok mój pamiętają, 
Że z dróg wybrałem tę 
Utkaną z róż, powiedzieć mogą, 
Lecz ja szedłem od lat 
Mą własną drogą. 

I tak bywało, iż 
Myślałem, że nie tędy droga, 
Że pas lepiej mówić, niż 
Kark skręcić na wysokich progach 
I choć jak zbity pies, chciałem nie raz 
Podkulić ogon, 
Wciąż gnał, gnał mnie mój bies 
Mą własną drogą. 

Kręcił się świat, ja razem z nim 
I rad, nie rad, dobry byłem w tym, 
Traciłem grunt, myliłem krok, 
By znów bez tchu pędzić przez mrok, 
By złapać kurs i znowu móc 
Iść własną drogą. 

W krąg moc słyszałem rad, 
By z boku stać i sztorm przeczekać 
Lub, by pochwycić wiatr, 
Do przodu gnać i nie zwlekać, 
To znów radzono mi, 
Bym oddał cześć nie swoim bogom, 
Lecz ja wolałem iść 
Mą własną drogą. 

I tak będę szedł, bo drogi szmat, 
Choć z każdym dniem wciąż przybywa lat, 
Dopóki sił wystarcza, by 
Z tej drogi pył przemieniać w sny 
A żeby śnić, ja muszę iść 
Mą własną drogą.