Nie mówię żegnaj - Jacek Lech

Nie mówię żegnaj, lecz dowidzenia, 
Możesz jak dawniej przychodzić tu, 
Jeżeli wierzysz, że miłość można 
Ułożyć z wiatru i płatków bzu. 

Nie, nie mówię żegnaj, lecz dowidzenia, 
Ale nie wierzę, by można cofnąć czas, 
By mogły wrócić upalne wieczory, 
Które wonią wrzosów upijały nas. 

Nie mówię żegnaj, lecz dowidzenia 
Możesz jak dawniej listy mi słać, 
Układać wiersze z wyrazów barwnych 
Może je do mnie przyniesie wiatr. 

Nie mówię żegnaj, lecz dowidzenia 
Ale nie wierzę, że wrócą tamte dni, 
Że znów zaświeci w naszych dłoniach słońce 
I spytasz, dlaczego serce ziemi drży, 
I spytasz, dlaczego serce ziemi drży.