Warszawski dzień - Mazowsze

Był mrok w ulicach, była noc ciemna, 
Płomyk nadziei świecił w podziemiach, 
Aż zmartwychwstało, aż się zbudziło 
Światło w ruinach i znów jest siła. 

Nad Wisłą wstaje warszawski dzień 
I mknie tramwajem warszawski dzień! 
Do szkół od nowa, do biur od nowa, 
Gna do rusztowań warszawski dzień! 
Co sił w ramionach, ile tchu w piersi, 
Dla swej stolicy w sercu najpierwszej! 

Wciąż rozśpiewany warszawski dzień, 
Nasz pracowity warszawski dzień! 
Znów życiem tętni piękna Warszawa, 
Że z ruin wstała, to nasza sprawa. 
Przez zieleń alej szumi radosna, 
Wiecznie kwitnąca warszawska wiosna. 

Nad Wisłą wstaje warszawski dzień 
I mknie tramwajem warszawski dzień! 
Do szkół od nowa, do biur od nowa, 
Gna do rusztowań warszawski dzień! 
Co sił w ramionach, ile tchu w piersi, 
Dla swej stolicy w sercu najpierwszej! 

Wciąż rozśpiewany warszawski dzień, 
Nasz pracowity warszawski dzień! 
Gdy miną lata i nas nie będzie, 
Coś z nas zostanie w owym rozpędzie, 
Coś tam zostanie, coś nie przeminie, 
W murach, w piosence, w myśli i w czynie. 

Nad Wisłą wstaje warszawski dzień, 
Jeszcze piękniejszy warszawski dzień! 
Do Mokotowa, do Muranowa 
Pomknie od nowa warszawski dzień! 
Co sił w ramionach, ile tchu w piersi, 
Dla swej stolicy w sercu najpierwszej! 

Nad Wisłą wstaje warszawski dzień, 
Nasz ukochany warszawski dzień