Nie masz cwaniaka nad warszawiaka - Stanisław Grzesiuk

Alejami wycackany szedł se jakiś gość, 
Facjata niby owszem, może być. 
Nagle potknął się o kamień rycząc „O psiakość! 
Jak oni mogą w tej Warszawie żyć!" 
I ciut nie zalała mnie zła krew, 
Więc go na perłowo w tenże śpiew: 

Nie bądź za cwany w Unrę odziany, 
To może mieć dla ciebie skutek opłakany. 
Nie masz cwaniaka nad warszawiaka, 
Który by mógł go wziąć pod bajer lub pod pic. 

Możesz mnie chamem zwać, 
Możesz mi w mordę dać, 
Lecz od stolicy wont, 
Bo krew się będzie lać! 
Więc znakiem tego, 
Nie bądź lebiegą 
Przyhamuj buzię 
I nie gadaj więcej nic. 

Jeden był specjalnie na Warszawę straszny pies, 
Już mówił nawet: „Warschau ist kaput!" 
Lecz pomylił się łachudra, rozczarował fest 
I próżny był majchrowy jego trud. 
Mówić nawet nie potrafię ach 
I dzisiaj mu śpiewamy tak: 

Chciałeś być cwany, w ząbek czesany, 
To teraz gnijesz, draniu, w błocie pochowany, 
My, warszawiacy, jesteśmy tacy, 
Kto nam na odcisk, to już pisz pan: zimny trup. 

I niechaj każdy wie, kto na nas szarpnie się, 
To mu to zaraz bokiem wyjdzie, może nie? 
Nie masz cwaniaka nad warszawiaka, 
Chcesz z nami zacząć, 
To se przedtem trumnę kup. 
I niechaj każdy wie, kto na nas szarpnie się, 
To mu to zaraz bokiem wyjdzie, może nie? 
Nie masz cwaniaka nad warszawiaka, 
Chcesz z nami zacząć, 
To se przedtem trumnę kup.