Walczyk Warszawy - Irena Santor

Wszystkie walce śpiewają 
O błękitnym Dunaju, 
Praterze, Grinzingu i winie, 
Sentymentem wiedeńskim 
Oddychają i łkają 
I cesarska krew w żyłach ich płynie. 

A ten walczyk się wyrzekł 
Wszystkich więzów rodzinnych 
I dostojnych swych przodków sprzed lat, 
Bo ten walczyk jest inny 
I sentyment ma inny, 
Chociaż walczyk i choć na trzy pas. 

Ten walczyk to walczyk Warszawy, 
Ten walc się urodził w Warszawie, 
Po Łazienkach się włóczył 
I Warszawy się uczył 
Od królewskich łabędzi na stawie. 

Zadumał się w sercu Warszawy 
Nad dawnych jej dziejów pamięcią, 
Westchnął cicho i szczerze 
Przed Nieznanym Żołnierzem 
I niziutko pokłonił się Księciu. 

Melodyjnym zaklęciem 
Dawne echa rozdzwonił, 
Zbierał nuty na Tamce, 
Kercelaku, Kanonii, 
A na moście Kerbedzia 
Cztery noce przesiedział, 
Zasłuchany w wiślaną harmonię... 

I słuchał ten walczyk Warszawy, 
Upajał się każdym jej dźwiękiem, 
Melodyjny ton dzwonów 
Z synkopami klaksonów 
Splatał w jedną serdeczną piosenkę. 

Po ulicach i placach 
W piruetach wirował, 
Pośród ludzi przemykał na palcach, 
Zbierał tony i dźwięki 
I ubierał je w słowa, 
Proste słowa ulicy i walca. 

Czasem z wiatrem biegł naprzód, 
Czasem kręcił się w kółko, 
Czasem zajrzał po cichu w czyjś dom 
I uśmiechy swe rzucał 
Najbiedniejszym zaułkom, 
Starym ludziom i dzieciom i psom. 

I uczył się walczyk Warszawy 
Od placu Saskiego do krańców, 
U Fukiera pił wino, 
Aż na Pragę popłynął, 
Po Bielanach zataczał się w tańcu. 

I słuchał ten walczyk Warszawy, 
Rozwijał się, dźwięczniał, dojrzewał, 
Z każdą chwilą radośniej, 
Z każdą chwilą donośniej 
Melodyjną piosenkę swą śpiewał. 

Aż zabłądził raz walczyk 
W kąt zaciszny Łazienek 
I na Biały Pałacyk 
Długo patrzył przez liście, 
I nie wiedział sam czemu 
Chciał zaśpiewać i nie mógł 
I rozpłakał się walczyk perliście. 

I znalazł tam walczyk ton jeden, 
Swój ton najpiękniejszy, choć łzawy, 
Jakaś piosnka do echa 
Poprzez łzy się uśmiecha... 
Czy słyszycie? 
To walczyk Warszawy.