Bal u Pana Boga - Korek

Do zapadłej mieściny, gdzie mieszkałaś od dziecka 
Pewnej wiosny z Paryża Ci przysłano ten wzór. 
W sukni tej powłoczystej byłaś taka nieziemska 
Jak daleka księżniczka z kraju baśni i złud. 

W tej mieścinie półsennej wiecznie śniłaś o balu 
O karetach, o salach, gdzie muzyka i blask. 
I jak często nocami w rozjarzonym Wersalu 
Piękny książę w ramionach oszałamiał Cię walc. 

Ta przeludna mieścina żadnych balów nie znała 
Żadnych karet, salonów, gdzie Twych stóp krążył rój. 
Biegły lata i zwiędła Twoja suknia wspaniała 
Ten wyśniony, wymarzony, paryski ten strój. 

Lecz się wreszcie ziściły Twoje sny o tym niebie 
Miałaś suknię na sobie, w rękach fiołki i bez. 
I dwaj czarni panowie, którzy przyszli po Ciebie 
W wielkiej czarnej karecie powieźli Cię gdzieś.

Wiały się pióropusze ślepym koniom na głowie 
Dym kadzidła nad Tobą unosił się w dal. 
Tak wiosną tą w karecie rządowej 
Pojechałaś do Boga, do Boga na bal.