Wiara przenosi góry - Irena Santor

W zatłoczonym po brzegi pociągu 
W powietrzu unosi się dym, 
Korytarz falował od rozmów 
Tylko ja milczałam z nim. 

Pamiętam jak dzisiaj to lato, 
Kolonii zaczynał się czas, 
Wagon pełen krzyczących dzieciaków 
Od podróżnych odciął nas. 

Nie mam dobrej pamięci do twarzy 
Lecz tamtą pamiętam do dziś, 
Była taka spokojna jak azyl, 
Który mi potrzebny był. 

Od słowa do słowa powoli 
Zabłysło coś więcej niż flirt, 
Bo bywają uczucia niemodne, 
Co nie krzyczą niby szyld. 

Z tylu podróży wracałam już 
Inny poznając świat; 
Bez romantycznej otoczki tamtych lat. 
Z tylu podróży wracałam już 
Jak pasjans układa się czas 
Wiara przenosi góry tylko raz. 

Potem peron w malutkim miasteczku, 
Po drodze nie było nam, nie, 
Lecz nagle odkryliśmy wieczność 
Na tą chwilę, albo dwie; 

Każde z nas dobrze wiedziało, 
Że nikt się nie sili, by grać, 
Czy nas dzisiaj na takie szaleństwo 
Najprawdziwsze jeszcze stać. 

Z tylu podróży wracałam już 
Inny poznając świat; 
Bez romantycznej otoczki tamtych lat. 
Z tylu podróży wracałam już 
Jak pasjans układa się czas 
Wiara przenosi góry tylko raz. 

Z tylu podróży wracałam już 
Inny poznając świat; 
Bez romantycznej otoczki tamtych lat. 
Z tylu podróży wracałam już 
Jak pasjans układa się czas 
Wiara przenosi góry tylko raz.