Hej, człowieku - Edyta Geppert & Krzysztof Herdzin

Raz filozof bardzo mądry łeb, 
Ze snu zbudził się nad wielką księgą. 
Po czym w chude piersi swe 
Wziął powietrza tęgo, 
I wykrzyknął ile siły słowa te. 

Hej człowieku chodź, 
Zmienię cię na lepsze. 
Zadatków sporo w tobie tkwi, 
Chodź dopomogę ci. 
Mądrość moja cię 
W dziele tym podeprze, 
Na lepsze cię odmienię, raz dwa trzy. 

Filozofa tego kumpel zaś 
Równie elokwentny i niemłody, 
Łypnął znad uczonych ksiąg 
Targnął rudą brodę 
I riposta taka się rozległa w krąg. 

Hej człowieku chodź 
Zmienię cię na gorsze, 
Zadatków sporo w tobie tkwi 
Chodź dopomogę ci. 
Spore wady twe 
Będą jeszcze sporsze, 
Na gorsze cię odmienię raz, dwa, trzy. 

A na koniec w ten uczony spór 
Zwykłe, szare życie się wtrąciło 
I ofertą krótką swą wszystkich pogodziło, 
Dla porządku zacytować warto ją. 

Hej człowieku chodź 
Zmienię cię na drobne, 
Zadatków sporo w tobie tkwi 
Chodź dopomogę ci. 
Wątpię, żeby był z tobą taki problem, 
Byś umiał temu przeciwstawić się. 

Hej człowieku chodź 
Zmienię cię na drobne, 
Zadatków sporo w tobie tkwi 
Chodź dopomogę ci. 
Hej człowieku chodź 
Dla mnie to nie problem, 
Na drobne cię rozmienię, raz, dwa, trzy.