Uciekaj moje serce - Seweryn Krajewski

Gdzieś w hotelowym korytarzu, 
Krótka chwila. 
Splecione ręce gdzieś na plaży, 
Oczu błysk. 
Wysłany w biegu krótki list, 
Stokrotka śniegu dobra myśl. 
To wciąż za mało, 
Moje serce, żeby żyć. 

Uciekaj skoro świt, 
Bo potem będzie wstyd. 
I nie wybaczy nikt, 
Chłodu ust, twych. 

Deszczowe wtorki, 
Które przyjdą po niedzielach. 
Kropelka żalu, 
Której winien jesteś ty. 
Nieprawda, że tak miało być, 
Że warto w byle pustkę iść. 
To wciąż za mało, 
Moje serce, żeby żyć. 

Uciekaj skoro świt, 
Bo potem będzie wstyd. 
I nie wybaczy nikt. 
Chłodu ust, braku słów. 
Uciekaj skoro świt, 
Bo potem będzie wstyd. 
I nie wybaczy nikt. 
Chłodu ust, twych. 

Odloty nagłe i wstydliwe, 
Niezabawne. 
Nic niewiedzący, 
A zdradzony pies, czy miś. 

Żałośnie chuda kwiatów kiść, 
I nowa złuda, nowa nić. 
To wciąż za mało, 
Moje serce, żeby żyć. 

Uciekaj skoro świt, 
Bo potem będzie wstyd. 
I nie wybaczy nikt. 
Chłodu ust, braku słów. 
Uciekaj skoro świt, 
Bo potem będzie wstyd. 
I nie wybaczy nikt. 
Chłodu ust, twych.