Na Francuskiej - Irena Santor

Pewien malarz, co miłość malować chciał, 
Dnie i noce błądził wśród barw. 
Oddał serce swej modelce, 
Lecz na płótno wciąż wkradał się błąd, 
Rzucał pędzle i mówił: chodź stąd! 

Na Francuskiej, na Francuskiej 
Jest niewielka kawiarenka, 
Malowana w śmieszne serca, 
Co znajdują, gubiąc się. 

Na Francuskiej kwitną bluzki, 
Wiatr powiewa jak sukienka. 
Suknia modna, w dzień pogodny, 
Suknia strojna w blask i cień. 

Tu uśmiechy jak żagielki 
Przefruwają nad szklanek brzękiem 
Zagłusza słowa wszelkie, hałas barw. 

Na Francuskiej jak przed lustrem 
Czas zatrzymał się na chwilkę, 
Z damskiej torby wyjął szminkę 
Zmienił wszystko w środku dnia. 

Uśmiechnęły się usta znajome tak, 
Wstążka Wisły lśniła pod wiatr, 
A wiatr szepce: 
Popatrz jeszcze, 
Malowałeś ją noce i dnie. 
Czy to ona naprawdę, czy nie?.. 

Na Francuskiej cienia łuska, 
Czyjeż oczy, czyje usta, 
Czyje włosy wietrzyk muska, 
Czyim szeptem szepce zmierzch? 

Na Francuskiej, na Francuskiej 
Jest maleńka kawiarenka, 
Kawiarenka, gdzie kelnerka 
Najpiękniejsze oczy ma. 

Ach! Uśmiechy jak żagielki 
Przefruwają nad szklanek brzękiem, 
Zagłusza słowa wszelkie, hałas barw. 

Na Francuskiej jak przed lustrem 
Słońce zmienia swe sukienki. 
Inna suknia dla modelki, 
Inną suknię miłość ma.