Most dwojga serc - Piotr Rubik

Wiem, nie umiesz być niczyja, 
Wiem, tęsknota cię zabija, 
Wiem, a jednak nie rozumiem. 

Chcę rozpalić tu ognisko, 
Chcę być z tobą bardzo blisko, 
Chcę, a jednak wciąż nie umiem. 

Wybuduję most 
Nad najszerszą z rwących rzek, 
Abyś mogła przejść na mój brzeg. 
Wybuduję most, 
Z rozświetlonych słońcem chmur, 
Złączę morza szum z ciszą gór. 

Ja wiem, pozostać nie chcesz niczyj. 
Wiem, twoja tęsknota krzyczy. 
Wiem, a jednak mi uciekasz. 

Ty chcesz niepokój swój pokonać. 
Chcesz naprawdę się przekonać. 
Chcesz, za długo jednak czekasz. 

Wybuduję most 
Nad najszerszą z rwących rzek, 
Abym mogła przejść na twój brzeg. 
Wybuduję most 
Z rozświetlonych słońcem chmur, 
Złączę morza szum z ciszą gór. 

Wybudujmy most, 
Niech już nic nie dzieli nas. 
Złączmy z nowym dniem przeszły czas. 
Wybudujmy most, 
Co połączy światy dwa. 
Jednym jesteś ty, a drugim ja. 

Wybudujmy most, 
Zapatrzeni w tęczę tęcz! 
Wybudujmy most, dwojga serc. 

Wybudujmy most, 
Co połączy z nocą dzień, 
Z lodem ognia żar, z blaskiem cień. 

Wybuduję most, bo kocham cię!