Panny Świętojańskie - Jacek Lech

Wieczorem, późnym wieczorem 
Panny wychodzą nad wodę. 
Nad rzeką nachylają twarze, 
Coś do niej szepcą o czymś marzą. 
Wieczorem, późnym wieczorem. 

Rzeki to idące drogi, 
A łodzie: Wędrowcy tych dróg. 
Dwa razy w tej samej wodzie 
Nie przejrzy się człowiek ni duch. 

Rzeki to idące drogi, 
A łodzie: Wędrowcy tych dróg. 
Dwa razy w tej samej wodzie 
Nie przejrzy się człowiek ni duch. 

Trawy się wodzie kłaniają, 
Odbicia swe potrącając 
I wiatrem miękko kołysane, 
W swoje gadanie zasłuchane. 
Trawy się wodzie kłaniają. 

Rzeki to idące drogi, 
A łodzie: Wędrowcy tych dróg. 
Dwa razy w tej samej wodzie 
Nie przejrzy się człowiek ni duch. 

Noc pachnie miodem i miętą, 
A wianki płyną stadami. 
Płyną od zmroku, aż do świtu, 
Płyną tak z nikąd, hen do nikąd. 
Noc pachnie miodem i miętą. 

Rzeki to idące drogi, 
A łodzie: Wędrowcy tych dróg. 
Dwa razy w tej samej wodzie 
Nie przejrzy się człowiek ni duch. 

Rzeki to idące drogi, 
A łodzie: Wędrowcy tych dróg. 
Dwa razy w tej samej wodzie 
Nie przejrzy się człowiek ni duch. 

Rzeki to idące drogi, 
A łodzie: Wędrowcy tych dróg. 
Dwa razy w tej samej wodzie 
Nie przejrzy się człowiek ni duch.