Moje serce należy do gór - Jacek Lech

Czuję się tak 
Jak ostatni żywy człowiek. 
Na mym niebie płonie 
Neon zamiast gwiazd. 
Siostra whisky nie pomaga 
Skleić powiek, a za oknem 
Obcy widok, cudzy świat. 

Co dzień rano 
Mówię sobie wstając z łóżka; 
W obiecanej ziemi 
Wreszcie mogę żyć, 
Tylko, czemu od łez 
Mokra jest poduszka? 
Tylko rdza codziennie 
Liże moje sny. 

Góry w letnie południe, 
Raz zobaczyć i umrzeć, 
Jedna prośba, jeden duszy dług. 
One są jak muzyka, 
Która żyje, nie znika, 
Żyje we mnie słyszę wciąż jej puls. 

Od Doliny Białego, 
Od małego, cichego 
Ciągle słyszę jak wołają: Wróć! 
Przypnę skrzydła pod jesień, 
Niech mnie halny poniesie, 
Moje serce należy do gór. 

Może jutro przyjdzie list, 
Zza wielkiej wody, 
Będzie pachniał tak 
Jak od Orawy wiatr 
I na chwilę w tamtą stronę 
Zwrócę głowę, 
Wrócą twarze, miejsca, 
Ludzie, jasny czas. 

Góry w letnie południe, 
Raz zobaczyć i umrzeć, 
Jedna prośba, jeden duszy dług. 
One są jak muzyka, 
Która żyje, nie znika, 
Żyje we mnie słyszę wciąż jej puls. 

Od Doliny Białego, 
Od małego, cichego 
Ciągle słyszę, jak wołają: Wróć! 
Przypnę skrzydła pod jesień, 
Niech mnie halny poniesie, 
Moje serce należy do gór. 

Przypnę skrzydła pod jesień, 
Niech mnie halny poniesie, 
Moje serce należy do gór.