Wyspa, drzewo, zamek - Perfect

W spadku po dziewczynie wyspa mi została. 
Dziesięć kroków długa, z piasku była cała. 
Przywoziłem ziemię, podkradaną z pola, 
Chciałem ja ożywić, przecież była moja. 

Wreszcie siałem trawę, 
Bardzo wczesną wiosną, 
Odtąd po mej wyspie mogłem chodzić boso. 
Posadziłem kwiaty, wszystkie dla ozdoby, 
Przywoziłem z domu wiadra słodkiej wody. 

Aż tu wielki grad wybił, co mógł, 
Ziemię zmył, nagły skok wód. 
Wyspa znów z nagiego piasku jest. 

Posadziłem drzewo u mnie na balkonie. 
Wielkie, silne drzewo, bardzo dbałem o nie. 
Pomyślałem sobie, kiedy mnie nie będzie, 
Pamięć ludzi o mnie, 
Mieszkać będzie w drzewie. 

No i miało tak stać tysiąc sto lat, 
Jak posąg mój miało tu trwać, 
Kiedyś wiatr ze złością wyrwał je. 

Zbudowałem sobie, 
Na wysokiej skale, niebosiężny zamek, 
W słońcu lśnił wspaniale. 
W zamek ten włożyłem wszystkie oszczędności, 
By się czuć bezpiecznym do późnej starości. 

Lecz mój czujny wróg rył jak szczur, 
Wsypał proch do kilku dziur. 
Przyszła noc, podpalił wtedy lont. 

I tak wszystko to, czego się tknę, 
W proch i pył obraca się, 
Nie wiem sam, gdzie miejsce dla mnie jest. 

I tak wszystko to, czego się tknę, 
W proch i śmierć obraca się, 
Nie wiem sam, gdzie miejsce dla mnie jest.