Skrzypek Hercowicz - Janusz Radek

Był sobie skrzypek Hercowicz, 
Co grał z pamięci jak z nut. 
Z Schuberta on umiał zrobić, 
No brylant, no istny cud. 

Dzień w dzień, od świtu po wieczór, 
Zgraną jak talia kart, 
Tę samą sonatę wieczną, 
Wciąż pieścił jak jaki skarb. 

I cóż pan, panie Hercowicz? 
Za oknem ciemność i śnieg... 
Dałbyś pan spokój, Sercowicz! 
Takie jest życie, nie? 

Niech harmonijka Cyganka, 
Jak długo ściska mróz, 
W prost za Schubertem na sankach, 
Zawija kreskami płóz. 

Nam z muzyką tak bliską, 
Niestraszny i nagły zgon. 
A potem z wieszaka zwisnąć, 
Jak płaszcz z postrzępionych wron. 

Dawno już, panie Schercowicz, 
Wszystko skołował śnieg. 
Dałbyś pan spokój, Scherzowicz! 
Takie jest życie, nie? 
Był sobie skrzypek Hercowicz, 
Z Schuberta on umiał zrobić... 
Dzień w dzień, od świtu po wieczór, 
Tę samą sonatę wieczną.