Poeci nie zjawiają się przypadkiem - Magda Grudzińska

Poeci nie zjawiają się przypadkiem, 
Z niebieskich do nas przybywają stron. 
Na zawsze niezgłębioną jest zagadką. 
Dlaczego z nami los swój dzielić chcą? 

W źrenicach tych posłańców prosto z nieba, 
Istnienia smutek i marzenia blask. 
W chaosie ziemskich spraw 
Ich serca wiecznie płoną dając znak, 
Tym, którzy zabłądzili w mgle. 

Odchodzą, tak jak przyszli niespodzianie, 
Zbyt prędko wypełniają się ich dni. 
I znów na długo zostajemy sami, 
Być może trochę lepsi dzięki nim. 

Bezbronni, samotni w naszym świecie, 
Tak jakby niepotrzebni byli już. 
Odchodzą komedianci, muzykanci i poeci, 
Sternicy zagubionych naszych dusz. 

Ich pieśni ptaki w lasach wciąż śpiewają, 
I wieniec z ziół rozsiewa po nich wiatr. 
Odchodzą stąd lecz nie, nie umierają, 
Sumieniem naszym niespokojnym są. 

A kiedy mój czas także się wyczerpie, 
Poproszę cicho już ostatkiem tchu: 
Daj Boże, proszę daj, 
Nadziei choć iskierkę, 
Że i ja też nie przypadkiem byłam tu.