Okularnicy - Anna Maria Jopek

Między nami po ulicy, 
pojedynczo i grupkami, 
snują się okularnicy ze skryptami. 
I z książkami, 
z notatkami, 
z papierami, kompleksami. 
Itp., itd., 
itp., itd., 
itd. 

Uszy mają odmrożone, 
nosy w szalik otulone, 
spodnie mają zeszłoroczne, 
miny mroczne. 
Taki dzieckiem się nie zajmie, 
tylko myśli o Einsteinie. 
Itp., itd., 
itp., itd., 
itd. 

Gnieżdżą się w akademiku, 
mają każdy po czajniku. 
I nie dla nich dewolaje, 
i Paryże, i Szanghaje. 
I nie dla nich bal i ubaw, 
ani Lala, ani Buba. 
Itp., itd., 
itd. 

Tylko czasem przy tablicy, 
wiosną jakiś okularnik, 
skradnie swej okularnicy pocałunek. 
Wtem okular zajdzie mgłą, 
przemarznięte dłonie drżą. 
Potem razem w bibliotece, 
i w stołówce, i w kolejce. 
Itp., itd., 
itd. 

Wymęczeni, wychudzeni, 
z dyplomami już w kieszeni, 
odpływają pociągami, 
potem żenią się z żonami. 
Potem wiążą koniec z końcem 
za te polskie dwa tysiące. 
Itp., itd., 
itd.