Rękawiczki - Joanna Zagdańska

To on ma w oczach 
Jasne światła wszystkich wielkich miast. 
Zna nocny stolic lekki gwar. 
Na brukach świata buty starł, 
I przed nim drogi gną się uniżenie w pas. 

Ja, przez pelargonie 
w oknie widzę ulic zbieg. 
I tego świata tyle znam, 
Co topografię czterech ścian; 
Siwy horyzont zawsze budził we mnie lęk. 

Orzeł z reszką, plecy o plecy, 
Nierozłączni, jak światem świat. 
Ja on, on ja. 
Nie podzielisz na dwa, no bo jak? 

To ja... 
Tramwaj zarzucił na mnie pętlę, 
No i znów trzeba wydukać parę zdań. 
I kołek z drewna włazi w krtań. 
W cesarskich cięciach rodzę każde z prostych słów. 

On... 
Na oklep zjeździł całą stajnie rączych aut. 
A kiedy raczy wydać głos, 
Ofiara wielka! Płonie stos! 
A w każdym zdaniu błyszczy rozum oraz kształt. 

Orzeł z reszką, plecy o plecy, 
Nierozłączni, jak światem świat. 
Ja on, on ja. 
Nie podzielisz na dwa, no bo jak? 
Bo jak? 

Rękawiczki, i wina i kara, 
Awers, rewers to dobre i złe. 
Jak wskazówki jednego zegara, 
Mają sens tylko wtedy, gdy dwie. 

Orzeł z reszką, plecy o plecy, 
Nierozłączni, jak światem świat. 
Ja on, on ja. 
Nie podzielisz na dwa, no bo jak? 
Nie podzielisz na dwa, no bo jak? 
Bo jak? 
Uuu... 
Uuu...