Herbatka - Jerzy Wasowski & Jeremi Przybora

Z rozkoszy tego świata 
Ilości niepomiernej, 
Zostanie nam po latach 
Herbaty szklanka wiernej. 
I nieraz się w piernatach 
Pomyśli w porze nocnej. 
Ha, trudno lecz herbata, 
Herbaty szklanka mocnej. 

Dopóki Ciebie, Ciebie nam pić, 
Póty jak w niebie, jak w niebie nam żyć. 
Herbatko, herbatko, herbatko. 
Dopóki Ciebie, Ciebie nam pić, 
Póty jak w niebie, jak w niebie nam żyć. 
Herbatko, herbatko. Ah... 

O, jakżeś bliska chwilko, 
Jesienne pachną kwiaty. 
A my pragniemy tylko, 
Już tylko tej herbaty. 
Za oknem deszczyk sypnął, 
"Arrivederci lato". 
Gdy wtem drzwi cicho skrzypną 
I witaj nam herbato... 

Ah! Cóż za aromat, a kolor jaki... 
A jak cudownie naciąga. 
No, a ta Panienka? 
Panienka herbaciarka oczywiście. 
A no tak! No też, trzeba przyznać 
Jestem twojego zdania. 
No po prostu... 

[gwizd] 

Ah... 

Tak wdzięczni że nas darzysz, 
Pod koniec już sezonu. 
O Tobie będziemy marzyć, 
Twój zapach czule chłonąc. 
A potem syci woni, 
Poprzestaniemy na tym. 
Ah! Bo doktor nam zabronił, 
Picia mocnej herbaty. 

I po co, po co, po co nam żyć? 
Zaraz chwileczkę proszę Pani! 
Proszę Pani! 
Myśmy przecież jeszcze nie wypili! 
Nam jeszcze wolno! Ahh! 
Poszła sobie, 
Razem z herbatką, ech... 

I po co, po co, po co nam żyć? 
Kiedy nie będzie, nam wolno już pić, 
Herbatki, herbatki... Ech...