Nie dokazuj - Marek Grechuta

Było kiedyś w pewnym mieście wielkie poruszenie
Wystawiano niesłychanie piękne przedstawienie
Wszyscy dobrze się bawili, chociaż był wyjątek
Młoda pani w pierwszym rzędzie wszystko miała za nic,
Nawet to, że śpiewak śpiewał tylko dla tej Pani
I gdy rozum tracił dla niej, śmiała się , klaskała...
W drugim akcie śpiewak śpiewał znacznie już rozważniej,
Młoda Pani była jednak ciągle niepoważna.
Aż po chwili kiedy nagle , nagle wśród pokazu padły słowa:

Nie dokazuj, miła, nie dokazuj!
Przecież nie jest z Ciebie znowu taki cud!
Nie od razu miła, nie od razu
Nie od razu stopisz serca mego lód!     2x

Innym razem zaproszony byłem na wernisaż,
Na wystawę późną nocą w głębokich piwnicach
Czy to były płótna mistrza Jana, czy Kantego?
Nie pamiętam.
Były tam obrazy wielkie, płótna kolorowe,
Z nieskromnymi kobietami szkice nastrojowe,
Całe szczęście że naturą martwą jednak były.

Nie dokazuj miła...   2x

Była także inna chwila, której nie zapomnę,
Był raz wieczór rozmarzony i nadzieje płonne,
Przez dziewczynę z końca sali podobną do róży
Której taniec w sercu moim święty spokój zburzył.

Wtedy zdarzył się niezwykły, przedziwny wypadek,
Sam już nie wiem jak to było,
Trudno opowiadać.
Jedno tylko dziś pamiętam
Jak jej zaśpiewałem:
“Usta milczą , dusza śpiewa,
Usta milczą , świat rozbrzmiewa”.

Lecz dziewczyna nie słyszała
Tańcem już zajęta,
W tańcu komuś zaśpiewała to, co tak pamięta:

“Nie dokazuj miły nie dokazuj,
Przecież nie jest z Ciebie znowu taki cud!
Nie od razu miły nie od razu,
Nie od razu stopisz serca mego lód!”

Nie dokazuj miła....