Źródło - Patrycja Markowska

Płynie rzeka wąwozem 
jak dnem, koleiny 
która sama siebie żłobiła 
Rosną ściany wąwozu 
z obu stron coraz wyżej 
tam na górze są ponoć równiny 
Im więcej tej wody 
tym się głębiej potoczy 
Sama biorąc na siebie 
cień zboczy 
Piach spod nurtu ucieka 
On po piachu się wije 
Własna w czeluść 
ciągnie go siła 
Ale jest ciągle rzeka 
na dnie tej rozpadliny 
Jest i będzie, będzie jak była 
Bo źródło bo źródło 
wciąż bije 

A na ścianach wysokich 
pasy barw i wyżłobień tej rzeki 
Historia tych brzegów 
Cienie drzew powalonych 
ślady płazów rozmytych 
Los garnięty pod siebie 
wbrew sobie 
A hen w dole blask nikły 
Ciągle ziemię rozcina 
Ziemia nad nim się 
zrastać zaczyna 

Z obu stron żwir i glina 
by zatrzymać go w biegu 
Woda syczy i wchłania 
lecz żyje 
I zakręca omija 
Wsiąka wspina się pieni 
Ale płynie wciąż płynie 
wbrew brzegom 
Bo źródło, bo źródło 
wciąż bije 
I są miejsca gdzie w szlamie 
woda niemal zastygła 
Pod kożuchem brudnej zieleni 
Tam ślad prędzej niż ten 
kto zostawił go znika 
Niewidoczne bagienne są sidła 
Ale źródło wciąż bije 
Tłoczy puls między stoki 
Więc jest nurt 
choć ukryty dla oka 

Nieba prawie nie widać 
czeluść chłodna i ciemna 
Niech się sypią lawiny kamieni 
Niech łączą się zbocza 
bezlitosnych wąwozów 
Bo cóż drąży kształt 
przyszłych przestrzeni 
Jak nie rzeka podziemna 

Groty w skałach wypłucze 
Żyły złote odkryje 
Bo źródło, bo źródło 
wciąż bije