W żółtych płomieniach liści - Łucja Prus & Skaldowie

W żółtych płomieniach liści 
Brzoza dopala się ślicznie 
Grudzień ucieka za grudniem 
Styczeń mi stuka za styczniem 
Wśród ptaków wielkie poruszenie 
Ci odlatują, ci zostają 
Na łące stoją jak na scenie 
Czy też przeżyją, czy dotrwają 

I ja żegnałam nieraz kogo 
I powracałam już nie taka 
Choć na mej ręce lśniła srogo 
Obrączka srebrna jak u ptaka 
I ja żegnałam nieraz kogo 
Za chmurą, za górą, za drogą 
I ja żegnałam nieraz kogo 
I ja żegnałam nieraz 
Gęsi już wszystkie po wyroku 
Nie doczekają się kolędy 
Ucięte głowy ze łzą w oku 
Zwiędną jak kwiaty, które zwiędły 
Dziś jeszcze gęsi kroczą dumnie 
W ostatnim sennym kontredansie 
Jak tłuste księżne, które dumnie 
Witały przewrót, kiedy stał się 

I ja witałam nieraz kogo 
Chociaż paliły wstydem skronie 
I powierzałam Panu Bogu 
To, co w pamięci jeszcze płonie 
I ja witałam nieraz kogo 
Za chmurą, za górą, za drogą 
I ja witałam nieraz kogo 
I ja witałam nieraz 
Ognisko palą na polanie 
W nim liszka przez pomyłkę gore 
A razem z liszką, drogi Panie 
Me serce biedne, ciężko chore 
Lecz nie rozczulaj się nad sercem 
Na cóż mi kwiaty, pomarańcze 
Ja jeszcze z wiosną się rozkręcę 
Ja jeszcze z wiosną się roztańczę 

I ja żegnałam nieraz kogo 
I powracałam już nie taka 
Choć na mej ręce lśniła srogo 
Obrączka srebrna jak u ptaka 
I ja żegnałam nieraz kogo 
Za chmurą, za górą, za drogą 
I ja żegnałam nieraz kogo 
I ja żegnałam nieraz