Żeby Polska była Polską - Jan Pietrzak

Z głębi dziejów, z krain mrocznych, 
puszcz odwiecznych, pól i stepów, 
nasz rodowód, nasz początek 
hen, od Piasta, Kraka, Lecha... 

Długi łańcuch ludzkich istnień 
połączonych myślą prostą: 
żeby Polska, żeby Polska, 
żeby Polska, była Polską. 
żeby Polska, żeby Polska, 
żeby Polska, była Polską. 

Wtedy, kiedy los nieznany 
rozsypywał nas po kątach, 
kiedy obce wiatry gnały 
obce orły na proporcach 

Przy ogniskach wybuchała 
niezmożona nuta swojska 
żeby Polska, żeby Polska, 
żeby Polska, była Polską. 
żeby Polska, żeby Polska, 
żeby Polska, była Polską. 

Zrzucał uczeń portret cara, 
Ksiądz Ściegienny wznosił modły, 
opatrywał wóz Drzymała, 
dumne wiersze pisał Norwid 

I kto szablę mógł utrzymać 
ten formował legion, wojsko 
żeby Polska, żeby Polska, 
żeby Polska, była Polską. 
żeby Polska, żeby Polska, 
żeby Polska, była Polską. 

Matki, żony w mrocznych izbach 
wyszywały na sztandarach 
hasło: "Honor i Ojczyzna" 
i ruszała w pole wiara! 

I ruszała wiara w pole 
od Chicago do Tobolska 
żeby Polska, żeby Polska, 
żeby Polska, była Polską. 
żeby Polska, żeby Polska, 
żeby Polska, była Polską. 

Żeby Polska, żeby Polska, 
żeby Polska, była Polską. 
żeby Polska, żeby Polska, 
żeby Polska, była Polską.