Laleczka z saskiej porcelany - Majka Jeżowska

Odkąd pamięta zawsze stała 
na toaletce obok lustra 
w białych baletkach wychylona 
w powietrzu uniesiona nóżka 

Nudziła się wśród bibelotów 
kurz wyłapując w suknię złotą 
i tylko z dołu perski dywan 
czasem jej puszczał perskie oko 

Laleczka (laleczka) z saskiej porcelany 
twarz miała bladą jak pergamin 
nie miała taty ani mamy 
i nie tęskniła ani ani 
Aż dnia pewnego na komodzie 
prześliczny książe nagle stanął 
kapelusz miał w zastygłej dłoni 
i piękny uśmiech z porcelany 

A w niej zabiło małe serce 
co nie jest taką prostą sprawą 
i śniła, że dla niego tańczy 
a on ukradkiem bije brawo 

Laleczka (laleczka) z saskiej porcelany 
twarz miała bladą jak pergamin 
nie miała taty ani mamy 
i nie tęskniła ani ani 
Jej siostrą była dumna waza 
a bratem zabytkowy lichtarz 
laleczka z saskiej porcelany 
maleńka, śliczna pozytywka 

Lecz jakże kruche bywa szczęście 
w nietrwałym świecie z porcelany 
złośliwy wiatr zatrzasnął okno 
i książe rozbił się na amen 

I znowu stoi obok lustra 
na toaletce całkiem sama 
I tylko jedna mała kropla 
spłynęła w dół po porcelanie 

Laleczka (laleczka) z saskiej porcelany 
twarz miała bladą jak pergamin 
na zawsze odszedł ukochany 
a ona wciąż tęskniła za nim 

Jej siostrą była dumna waza 
a bratem zabytkowy lichtarz 
laleczka z saskiej porcelany 
maleńka smutna pozytywka 

La la la la la la la la la la la...