Siódmy rok - Andrzej Zaucha

Miła ma, ogień i w gaśnicy woda, 
Waciak i z Paryża moda, 
Miła ma to Ty i ja. 

Miła ma, słowa dwa bez cienia rymu, 
Kwiatek do kożucha zimą, 
Miła ma to Ty i ja. 

Czemu więc do siebie lgniemy tak, 
Że nam nawet z sobą siebie brak? 
Czemu w naszych oczach wielki wóz 
Błyszczy jakby już, 
Nieba cztery wiorsty dla nas wiózł? 

Czemu żyć bez siebie nie chcą już, 
Mój Stróż Anioł i twój Anioł Stróż? 
Czemu nas do pary złożył zmrok? 
Czemu to już siódmy, wspólny rok? 

Miła ma, słowa kiepskim żartem spięte, 
Płatek róży z liściem mięty, 
Miła ma to Ty i ja. 

Miła ma, brzegi rozdzielone rzeką, 
Szampan i zważone mleko, 
Miła ma to Ty i ja. 

Czemu więc do siebie lgniemy tak, 
Że nam nawet z sobą siebie brak? 
Czemu w naszych oczach wielki wóz 
Błyszczy jakby już, 
Nieba cztery wiorsty dla nas wiózł? 

Czemu żyć bez siebie nie chcą już, 
Mój Stróż Anioł i twój Anioł Stróż? 
Czemu nas do pary złożył zmrok? 
Czemu to już siódmy, wspólny rok? 

Wczoraj wiatr nam przywiał gości... 
Ot, wróżka i znad łąki mgła. 
Ouo 
Uczyć chciały nas miłości, 
Że nasza niby miłość zła... 

Czemu więc do siebie lgniemy tak, 
Że nam nawet z sobą siebie brak? 
Czemu w naszych oczach wielki wóz 
Błyszczy jakby już, 
Nieba cztery wiorsty dla nas wiózł? 

Czemu żyć bez siebie nie chcą już, 
Mój Stróż Anioł i twój Anioł Stróż? 
Czemu nas do pary złożył zmrok? 
Czemu to już siódmy, wspólny rok?