Ballada o Mari Magdalenie - Venus

Zdarzyła się zwyczajna miłość, 
Nie w Paryżu, Alabamie, San Francisco. 
On kochał ją, ot i wszystko. 
Historia znana i stara tak, jak świat. 

Mario, o Mario, o Mario Magdaleno, 
Jesteś moim niebem, jesteś moją ziemią! 
Mario, o Mario, ty zawsze bądź nadzieją, 
Której tak na co dzień zawsze bardzo brak. 

Zdarzyło się zwyczajne "żegnaj", 
Porzuciła, odjechała, cóż tak wyszło. 
On został sam, ot i wszystko. 
Historia znana i stara tak, jak świat. 

A potem był zwyczajny powrót, 
Nie w Paryżu, Alabamie, San Francisco. 
Znów kochał ją, ot i wszystko. 
Historia znana i stara tak, jak świat. 

Mario, o Mario, o Mario Magdaleno, 
Jesteś moim niebem, jesteś moją ziemią! 
Mario, o Mario, ty zawsze bądź nadzieją, 
Której tak na co dzień zawsze bardzo brak. 

Z historii tej pamiętaj miły: 
Za daleko nie odjeżdżaj, gdy ją rzucisz, 
Bo zdarzy się, zechcesz wrócić, 
A wtedy właśnie na bilet braknie ci. 

Mario, o Mario, o Mario Magdaleno, 
Jesteś moim niebem, jesteś moją ziemią! 
Mario, o Mario, ty zawsze bądź nadzieją, 
Której tak na co dzień zawsze bardzo brak. 

Mario, o Mario, o Mario Magdaleno, 
Jesteś moim niebem, jesteś moją ziemią! 
Mario, o Mario, ty zawsze bądź nadzieją, 
Której tak na co dzień zawsze bardzo brak. 

Mario, o Mario, o Mario Magdaleno, 
Jesteś moim niebem, jesteś moją ziemią! 
Mario, o Mario, ty zawsze bądź nadzieją, 
Której tak na co dzień zawsze bardzo brak.