Pod niebem pełnym cudów - Raz Dwa Trzy

Pod niebem pełnym cudów 
Nieruchomieję z nudów, 
Właśnie pod takim niebem 
Wciąż nie wiem czego nie wiem. 

Światło z kolejnym świtem 
Ciągle nazywam życiem, 
Które spokojnie toczy 
Swą nieuchronność nocy. 

Ten błękit snów i pragnień 
Niejeden z nas odnajdzie, 
A niechby zaszedł za daleko, 
Pewnie zostanie tam. 

Pod cudnym niebem jeszcze 
Każdy choć jedno miejsce 
Być może ma i chwilę, 
Gdy godnie ją przeżyje. 

Bo nieba co w marzeniach 
Spełnia się albo zmienia, 
Skłonni jesteśmy szukać, 
Do bram jego ciężkich pukać. 

Ten błękit snów i pragnień 
Niejeden z nas odnajdzie, 
A niechby zaszedł za daleko, 
Pewnie zostanie tam. 

Spójrz gwiazdy matowieją 
I niczym się nie mienią, 
Zwykliśmy je zaklinać 
I szczęście swoje mijać. 

Bo w niebie, z którego dotąd 
Nie wrócił nikt, bo po co, 
Wieczna sączy się struga 
Przyjemnej wiary w cuda. 

Ten błękit snów i pragnień 
Niejeden z nas odnajdzie, 
A niechby zaszedł za daleko, 
Pewnie zostanie tam. 

Ten błękit snów i pragnień 
Niejeden z nas odnajdzie, 
A niechby zaszedł za daleko, 
Pewnie zostanie sam.