Czarny chleb i czarna kawa - Hetman

Kiedy oczy otworzyłem, 
Jakiś żal ogarnął mnie, 
Łzy po twarzy popłynęły 
Zrozumiałem wtedy, że 
Zapach murów, widok krat 
Wietrze ponieś moją pieśń, 
Pieśń goryczy i rozpaczy 
Matko moja jest mi źle. 

Chciałem krzyczeć, lecz nie mogłem, 
Chciałem śpiewać, brak mi tchu. 
Serce moje mi wydarli, 
Serca mego nie ma już. 
Chciałem tylko mówić prawdę, 
Lecz zamknięto usta mi. 
Chciałem komuś podać ręce, 
Teraz ręce są we krwi. 

Czarny chleb i czarna kawa, 
Opętani samotnością, 
Myślą swą szukają szczęścia 
Które zwie się wolnością. 
Czarny chleb i czarna kawa, 
Opętani samotnością, 
Myślą swą szukają szczęścia 
Które zwie się wolnością. 

Tak, jak oni gdzieś po stepie, 
Moje myśli biegną w dal, 
Wierzę w ludzi, wierzę w ciebie, 
Wierzę, że się zmieni świat. 
Gdy nadejdzie chwila taka, 
Która wstrzyma oddech mój, 
Ciało moje ktoś wyniesie, 
A w tej celi będzie stół. 

Czarny chleb i czarna kawa, 
Opętani samotnością, 
Myślą swą szukają szczęścia 
Które zwie się wolnością. 
Czarny chleb i czarna kawa, 
Opętani samotnością, 
Myślą swą szukają szczęścia 
Które zwie się wolnością. 

Czarny chleb i czarna kawa, 
Opętani samotnością, 
Myślą swą szukają szczęścia 
Które zwie się wolnością. 
Czarny chleb i czarna kawa, 
Opętani samotnością, 
Myślą swą szukają szczęścia 
Które zwie się wolnością.