Powinnam? - Natalia Szroeder

Dotykasz strun, 
Jak przez kalkę 
Odbija się szum. 
Twoje palce 
Łagodnie mnie pieką, 
Rozlewa się mleko 
I znów wszystko jedno, 
Wszystko jedno.
Czy czeka mnie deszcz? 
Bynajmniej. 
Widzę jak przez mgłę 
Naszą Narnię. 
Poczuję się lepiej 
Wtulając się w ciebie. 
To chyba jest sedno, 
Moje sedno. 

Powinnam być 
Jak wszyscy ci, 
Co tak radzą dumnie, 
Gdy im mówię, co u mnie. 
Wciąż mówią, że 
Potencjał jest, 
Ale trzeba ci ludzi, 
By go dobrze obudzić. 
Powinnam być 
Jak wszyscy ci, 
Co mi nieba uchylą, 
Byle dobrze mi było. 
Powinnam znać 
Na pamięć was 
Ale może ja nie chcę. 

I jak grzyby po deszczu 
Wyrastają kompleksy. 
I choć wcale mi nie wstyd, 
Zatopione mam rzęsy. 
Biorę kolejne kęsy, 
Ale smak raczej mętny. 

I znowu dzień, 
Ten głupi pośpiech. 
Zagłuszę znów dźwięk 
Swoich potrzeb. 
I w słońca rozkwicie 
Uparcie i skrycie, 
Spróbuję wziąć oddech, 
Biorę oddech 

Powinnam być 
Jak wszyscy ci, 
Co tak radzą dumnie, 
Gdy im mówię, co u mnie. 
Wciąż mówią, że 
Potencjał jest, 
Ale trzeba ci ludzi, 
By go dobrze obudzić. 
Powinnam być 
Jak wszyscy ci, 
Co mi nieba uchylą, 
Byle dobrze mi było. 
Powinnam znać 
Na pamięć was. 

I jak grzyby po deszczu 
Wyrastają kompleksy. 
I choć wcale mi nie wstyd, 
Zatopione mam rzęsy. 
Biorę kolejne kęsy, 
Ale smak raczej mętny. 
I zawiłe zakręty, 
Te zawiłe zakręty. 

I jak grzyby po deszczu 
Wyrastają kompleksy. 
I choć wcale mi nie wstyd, 
Zatopione mam rzęsy. 
Biorę kolejne kęsy, 
Ale smak raczej mętny. 
I zawiłe zakręty, 
Te zawiłe zakręty.