List emigranta - Imperium

Trudno nie wierzyć, gdy mówią 
Na świecie jest raj 
Tylko prawdziwy mężczyzna 
Ma tutaj wstęp. 
Na mapie jest taki kraj, 
Wielu tam było i wie 
Jak fortunę prędko zbić, 
Jak dorobić się. 

Wiec już walizki spakowane, 
A twoje oczy zapłakane. 
Po złotą górę wnet wyruszę, 
Jechać muszę. 
Sukienkę twoją targa wiatr, 
Od łez wilgotny peron jest. 
Pozdrawiasz mnie dziecięcą ręką, 
Wrócę prędko. 

W szpary okienne 
Nieśmiało zakrada się mrok, 
Głupia samotność stanie u drzwi. 
Słyszę stłumiony jej krok, 
Widzę za oknem jej znak. 
Wie, że czekam na twój list, 
Że powiem dziś jej tak. 

Dziś wolny dzień wspomnieniom damy, 
Dziś wszystkie troski idą w cień. 
Szklaneczkę porto przechylamy 
I gadamy. 
Samotność wolno się rozsiada, 
Lecz ona nie za wiele wie. 
Więc jej o sobie opowiadam, 
Jak i gdzie. 

Grudzień ucieka przed styczniem 
Gdzieś podział się maj. 
Czasem tak głucho i pusto, 
Że szlochać się chce. 
Inny jest teraz ten raj, 
Neonów nie ma i blask. 
Gdzieś daleko jesteś ty 
Już od wielu dni. 

A tutaj brak mojego chleba 
I tu jest brak naszego nieba. 
Zapachu kwiatów, dłoni twych 
Wracać trzeba. 
Ten raj nie dla mnie stworzył bóg, 
Nie dla mnie jest ten piękny kraj. 
Jutro zapukam do twych drzwi, 
Czekaj, twój naj. 

A tutaj brak mojego chleba 
I tu jest brak naszego nieba. 
Zapachu kwiatów, dłoni twych 
Wracać trzeba. 
Ten raj nie dla mnie stworzył bóg, 
Nie dla mnie jest ten piękny kraj. 
Jutro zapukam do twych drzwi, 
Czekaj, twój naj.