Jej wspomnienie - Kombi

Nim wstanie świt, rozwieje ranne mgły, 
Konary nagich drzew, rozpoczną taniec swój. 
Powietrza świst i nagle ostry chłód, 
Wyrwały mnie ze snu, rzuciły w światło dnia. 

Była blisko tak, 
Że mogłeś czuć Jej dotyk, 
Powiew warg, 
W uścisku mocnym trzymał Cię Jej głos. 
W napięciu tak, czekałem kresu dnia, 
Wiedziałem, wróci tu, by zabrać mnie w swój świat. 
Nie dawał mi spokoju obraz Jej, 
Kolory fiolet, czerń, splątane siecią gwiazd. 

Była blisko tak, 
Że mogłeś czuć Jej dotyk, 
Powiew warg, 
W uścisku mocnym trzymał Cię Jej głos. 
Umykasz, jak zjawa ze snu. 
W dzień znikasz, by w noc wrócić tu. 
Realna, choć uśmiech Twój dawno już zgasł. 
Umykasz, jak zjawa ze snu. 
W dzień znikasz, by w noc wrócić tu. 
Realna, choć uśmiech Twój dawno już zgasł. 
Umykasz, jak zjawa ze snu. 
W dzień znikasz, by w noc wrócić tu. 
Realna, choć uśmiech Twój dawno już zgasł. 
Umykasz, jak zjawa ze snu. 
W dzień znikasz, by w noc wrócić tu. 
Realna, choć uśmiech Twój dawno już zgasł.