Polesia czar - Stasiek Wielanek

Pośród łąk, lasów i wód toni 
W ciągłej, pustej życia pogoni 
Żyje posępny lud. 
Brzęczą much roje nad bagnami, 
Skrzypi jadący wóz czasami 
Poprzez grząską rzekę w bród. 

Czasem odezwie się łosia ryk, 
Albo w gąszczu dziki głuszca krzyk. 
I znowu cisza, 
Cisza tak niewzruszona, 
Dusza śni pustką rozmarzona 
Piękny o Polesiu sen. 

Polesia czar 
To dzikie knieje, moczary. 
Polesia czar 
Smętny to wichrów jęk. 
Gdy w mroczną noc 
Z bagien wstają opary, 
Serce me drży, dziwny ogarnia lęk 
I słyszę jak w głębi wód 
Jakaś skarga się miota 
Serca prostota 
Wierzy w Polesia cud. 

Tam, gdzie sędziwe szumią lasy, 
Kiedyś ujrzałam pełen krasy 
Cudny Polesia kwiat. 

Słonko jaśniejsze mi się zdało, 
Wszystko w krąg nas się radowało 
Śmiał się do nas cały świat. 

Próżno mi o tobie dzisiaj śnić, 
Próżno w żalu i tęsknocie żyć. 
Nie wrócą chwile 
Szczęścia niewysłowione 
Drzemią wspomnienia pogrążone 
W mrokach poleskich kniej. 

Polesia czar 
To dzikie knieje, moczary. 
Polesia czar 
Smętny to wichrów jęk. 
Gdy w mroczną noc 
Z bagien wstają opary, 
Serce me drży, dziwny ogarnia lęk 
I słyszę jak w głębi wód 
Jakaś skarga się miota 
Serca prostota 
Wierzy w Polesia cud.