Atlantydo żyj wiecznie - Halina Frąckowiak

Gdzie upadły serca tamtych gwiazd,
Gdy ocean zasnął już.
Gdzie jest lekkość wiatru,
Dzikość plaż,
Wielki błękit wielkich mórz.

Boję się, boję się,
W moim świecie jest szaro i źle.

Atlantydo, Atlantydo
Żyj wiecznie
I nadzieją i tęsknotą bądź.
Białe żagle twych okrętów
Są wszędzie,
Płomienniejsze od niebiańskich słońc.

Tylko ty
Niesiesz wiarę,
Gdy czas więzi rwie.
Koisz ból,
Gdy bywa źle,
Pozwalasz mi lepiej żyć,
W dolinie łez sobą być.

Prawdę nieść,
Wierzyć w nią,
Unieść się ponad zło.

W ciemność głębin spada słońca pył,
Rzeźbi złotem zbocza wzgórz.
Las tajemnic sztylet w piersi wbił,
Milczy i nie zdradzi już.

Boję się, boję się,
W moim świecie jest szaro i źle.

Atlantydo, Atlantydo
Żyj wiecznie
I nadzieją i tęsknotą bądź.
Białe żagle twych okrętów
Są wszędzie,
Płomienniejsze od niebiańskich słońc.

Tylko ty
Niesiesz wiarę,
Gdy czas więzi rwie.
Koisz ból,
Gdy bywa źle,
Pozwalasz mi lepiej żyć,
W dolinie łez sobą być.

Prawdę nieść,
Wierzyć w nią,
Unieść się ponad zło.

Atlantydo, Atlantydo
Żyj wiecznie
I nadzieją i tęsknotą bądź.
Białe żagle twych okrętów
Są wszędzie,
Płomienniejsze od niebiańskich słońc.

Tylko ty
Niesiesz wiarę,
Gdy czas więzi rwie.
Koisz ból,
Gdy bywa źle,
Pozwalasz mi lepiej żyć,
W dolinie łez sobą być.

Prawdę nieść,
Wierzyć w nią,
Unieść się ponad zło.

Prawdę nieść,
Wierzyć w nią,
Unieść się ponad zło.