Królowa śniegu - Monika Borys

Bawią się słońcem, wiatrem, różą,
Ona jest damą, a on księciem.
Skromnie mieszkają na poddaszach
Tam, gdzie na skrzypcach grają świerszcze.
Gerda i Kaj, Gerda i Kaj.

Dzielą się jabłkiem, kromką chleba,
Niebem, choć prawie jest niczyje.
Są jakby siostrą, jakby bratem,
I sercem, jednym biednym życiem,
Gerda i Kaj, Gerda i Kaj.

Okruszek szkła zranił oko i serce,
I prawdą się stało baśniowe zaklęcie.
Kaj zmienił się nagle, zapomniał o Gerdzie,
Okruszek szkła zranił oko i serce.
Okruszek szkła, okruszek szkła.

Królowa śniegu zabrała z sobą Kaja,
I odjechali w północny mroźny wiatr.
Pomknęły sanie, zapadła noc polarna,
Zawieja starła ślad.

W pałacu z lodu zmroziła chłopcu serce,
By został tam i kochał tylko ją.
Szalały wichry, iskrzyło się powietrze,
Lód błyszczał tak, jak szkło.

Kaj nie czuł zimna, niczego nie pamiętał,
Z kryształów lodu układał świat ze snu.
Królowa śniegu wciąż smutna, ale piękna,
Słuchała jego słów.
Aż kiedyś dalej w swych saniach odjechała,
Ku ciepłym krajom, gdzie rzadko sypie śnieg.
Kaj sam pozostał w lodowych pustych ścianach
I sam zamczyska strzegł.

Zapłakała Gerda gorącymi łzami
I zbudziła serce Kaja, zimne tak, jak kamień.
Całowała go tuliła ciesząc się ze szczęścia,
Aż wypadły szkiełka czarta,
Z oka oraz z serca.

I wrócili z końca świata
W swe rodzinne strony,
Znów w izdebkach na poddaszach
Powój kwitł zielony.
Żyli długo i szczęśliwie, razem on i ona,
Bo gdy miłość jest prawdziwa nic jej nie pokona.