Serenada Schuberta - Edyta Geppert

Nie zastukam tego ranka
Do kochanka wrót.
Zatrzymała mnie rusałka
W srebrnym lustrze wód.
Rozpuściła włos zielony,
Niech nim igra toń,
Niech nim igra toń
I spytała szmerem wody
Po co tak spieszę doń,
Po co tak spieszę doń?

Póki smutek nie zamieszkał
W mym powszednim dniu.
Mogę tworzyć obraz szczęścia
Z marzeń i ze snów.
Póki na mych uczuć łąkę
Nie padł żaden cień,
Uuuuuuuu,
Tylko słońce, tylko gwiazdy
I świąteczny dzień,
I świąteczny dzień.

Nie rozstrzygnie biedne serce
Wątpliwości tej.
Czy on bardzo kocha jeszcze,
Czy już trochę mniej,
Czy już trochę mniej?

Kto nauczy, kto podpowie,
Czego trzeba by,
By radości nam spod powiek
Nie zabrały łzy,
By w powodzi słów słodzonych
I drobniutkich kłamstw,
Mmmmmmmm,
Choćby drobna cząstka nieba
Pozostała w nas,
Pozostała w nas.

Nie doradzą żadne mędrce,
Którą ścieżką iść,
Nie wywróży mi naprędce
Akacjowy liść
Nie wie sowa rosochata,
Zatopiona w śnie,
Uuuuuuuu,
Czy ma rację ta rusałka,
Że niepokoi mnie,
Że niepokoi mnie.

W trwodze bije biedne serce
Echem pieśni tej
Czy on bardzo kocha jeszcze,
Czy już trochę mniej,
Czy już trochę mniej?