Nie oczekuję już - Marek Torzewski

W ogrodzie naszym powoli zmierzch
Wygładza ostre kontury drzew
I czas, słoneczny, nasz czas
Zamienia w długi cień.

W ogrodzie naszym gałęzie drżą,
W oczekiwaniu przed porą złą,
Gdy chłód obejmie je
I ubierze w biały szron.

Nie oczekuję już
Od życia samych róż,
Najwyżej cierni, co
I tak od lat w sercu mym są
I głęboko tkwią.

Nie oczekuję już
Serca nagłych burz,
Wystarczy jeden twój uśmiech, gest
I cały świat miłością znów jest.

Nieważne ile przed nami zim
I czarno­białych w ogrodzie dni.
To, co ukryte jest w nas,
By przetrwać, doda sił.

Jesteśmy wiosną, to dzięki nam
Zakwitnie znowu nadziei kwiat
I nic nie zrobi mu czas,
Bo czas jest nasz, jest nasz...

Nie oczekuję już
Od życia samych róż,
Najwyżej cierni, co
I tak od lat w sercu mym są
I głęboko tkwią.

Nie oczekuję już
Serca nagłych burz,
Wystarczy jeden twój uśmiech, gest
I cały świat miłością znów jest.

Nie oczekuję już
Od życia samych róż,
Najwyżej cierni, co
I tak od lat w sercu mym są
I głęboko tkwią.

Nie oczekuję już
Serca nagłych burz,
Wystarczy jeden twój uśmiech, gest
I cały świat miłością znów jest.
Nie oczekuję już...

Mhmm, aaah, nie oczekuję już...
Mhmm, ah, nie oczekuję już...