Zabłąkany Kanadyjczyk - Maciej Zembaty

Raz młody Kanadyjczyk
Z ojczystych uszedł stron,
Porzucił swoich bliskich
I swój rodzinny dom.
Porzucił swoich bliskich
I swój rodzinny dom.

Szedł smutny sam, jak palec
W swym sercu niosąc żal,
I błąkał się bez celu
Przez jakiś obcy kraj.
I błąkał się bez celu
Przez jakiś obcy kraj.

Przystanął nad strumieniem
Znużony i bez sił,
I do płynącej wody
Przemówił tak przez łzy.
I do płynącej wody
Przemówił tak przez łzy.

Wodo, jeżeli ujrzysz
Mój nieszczęśliwy kraj
Odszukaj mych przyjaciół
I wszystkim powiedz tak.
Odszukaj mych przyjaciół
I wszystkim powiedz tak.

Niech zawsze będą sobą,
Choć dziś zwyciężył wróg,
A wtedy doczekają,
Że wolność przyjdzie znów.
A wtedy doczekają,
Że wolność przyjdzie znów.

Ja tego nie doczekam,
Niedługo umrę już.
Ojczystej ziemi garstkę
Zabiorę z sobą w grób.
Ojczystej ziemi garstkę
Zabiorę z sobą w grób.