Koń, szabelka i butelka - Andrzej Poniedzielski

Koń, szabelka i butelka, 
Ot, Polaka miłość wielka, 
Niech nam jeszcze bozia zdrówko da 
I dzieweczkę, co do laseczka szła i szła 
I szła i szła i szła i szła 
I szła i szła i szła 
I szła i szła i szła... 

I Polak szedł i sztandar miał, 
A spod sztandaru wroga grzmiał, 
Nie jak inne cudzoziemce, 
Miał zajęte obie ręce. 

Z lewej łyknie, z prawej grzmotnie, 
A jak mańkut, to odwrotnie! 

Koń, szabelka i butelka, 
Ot, polaka miłość wielka, 
Niech nam jeszcze bozia zdrówko da 
I dzieweczkę, co do laseczka szła i szła 
I szła i szła i szła i szła 
I szła i szła i szła 
I szła i szła i szła... 

Historia dmie w pochwalny róg, 
Polaka stawia za wzór cnót, 
Wróg nam często w kraju gościł 
I to w znacznej dość ilości. 

Jak odważne polskie serce, 
Toć ich widzę dwakroć więcej. 

Koń, szabelka i butelka, 
Ot, polaka miłość wielka, 
Niech nam jeszcze bozia zdrówko da 
I dzieweczkę, co do laseczka szła i szła 
I szła i szła i szła i szła 
I szła i szła i szła 
I szła i szła i szła... 

Koń, szabelka i butelka, 
Ot, polaka miłość wielka, 
Niech nam jeszcze bozia zdrówko da 
I dzieweczkę, co do laseczka szła i szła 
I szła i szła i szła i szła 
I szła i szła i szła 
I szła i szła i szła...